Wędzidełko podjęzykowe jest fałdem tkankowym pomiędzy dolną powierzchnią języka i dnem jamy. Kształtuje się w pierwszych tygodniach życia płodowego. W okresie embrionalnym powstaje sublinqua- twór łączący dno jamy ustnej z językiem. W miarę wzrostu komórki językowe ulegają apoptozie i wędzidełko ” cofa się”, uwalniając koniec języka. Jednak często proces ten zostaje zaburzony.
O skrócony wędzidełku podjęzykowym będziemy mówić wówczas, gdy stan wędzidełka a więc jego długość, szerokość grubość umiejscowienie przyczepów uniemożliwia prawidłowe wykonanie funkcji biologicznych takich jak:
efektywne ssanie
odgryzanie
żucie
połykanie
prawidłowy wzorca oddechowego
prawidłowe pozycje spoczynkowe
uzyskanie normatywnej mowy
Jakie mogą być konsekwencja skróconego wędzidełka podjęzykowego?
W przypadku noworodków i niemowląt to przede wszystkim trudności z karmieniem lub rezygnacja z karmienia piersią – dziecko odmawia ssania lub mama jest zmęczona nieefektywnym przystawieniem niemowlęcia do piersi. Karmienie powoduje ból i frustrację. Ankyloglosja u niemowląt powodować będzie trudności w nauce picia z otwartego kubka oraz trudności w rozszerzaniu diety.
U starszych dzieci skrócone wędzidełko podjęzykowe będzie zaburzać prawidłowy rozwój funkcji prymarnych (odgryzanie, gryzienie, żucie, połykanie, oddychanie), może się utrwalić przetrwały odruch ssania (ssanie smoka, kciuka). Trudności w obrabianiu stałego kęsa oraz narastająca wrażliwość śluzówki jamy ustnej mogą wygenerować nasilenie odruchu wypychania, wygórowany odruch wymiotny a w konsekwencji odmowę jedzenia.
Coraz częściej i więcej mówi się na temat związku ankyloglosji z problemami ortodontycznymi. Skrócone wędzidełko zaburzające prawidłową motorykę języka generować będzie wady zgryzu (III kl. szkieletowa, zgryz otwarty, prognatyzm żuchwy), choroby przyzębia, przemieszczanie się zębów, starcie siekaczy) oraz dysfunkcje w obrębie stawu skroniowo-żuchwowego, a w konsekwencji nawet wady postawy.
Jednym z najczęstszych powikłań ankyloglosji są jednak wady wymowy. Dyslalia anatomiczno-funkcjonalna. Dzieci wypychają język między zęby, pojawia się tzw. sygmatyzm międzyzębowy (potocznie nazywany seplenieniem), zdeformowane są głoski ciszące i szumiące, często nie można uzyskać prawidłowo brzmiącej głoski [r].
