Zaburzenia miofunkcjonalne w obszarze orofacjalnym, które można nazywać orofacjalną dysfunkcją albo orofacjalną dyskinezą, są to zaburzenia, które mogą powodować osłabione napięcie mięśniowe oraz zaburzać ruch w układzie stomatognatycznym (Furtenbach 2013, Panek 2004). Bardzo częstymi symptomami w zaburzeniach miofunkcjonalnych, zauważalnymi u pacjentów, są:
- otwarte usta i brak zwarcia wargowego,
- oddychanie torem ustnym,
- ślinotok i obniżone napięcie sensomotoryczne,
- ograniczona funkcja ruchu języka,
- brak pionizacji języka,
- brak prawidłowego napięcia mięśniowego w obrębie twarzy i szyi (Garliner 1982).
Nieprawidłowość neuromuskularna może wpływać niekorzystnie na prymarne i sekundarne funkcje systemu stomatognatycznego i prowadzić do zaburzenia procesu żucia, gryzienia i połykania (Garliner 1982) oraz ograniczenia funkcji ssania (Padovan 1994). Prymarne funkcje orofacjalne mają wpływ na wzrost i formowanie się kości czaszki, stawu skroniowo-żuchwowego, przyzębia i zębów. Dlatego też w przypadku zaburzenia tych funkcji dochodzi do zmian morfologicznych i zmian w systemie stomatognatycznym. Zaobserwowanie tych zmian pozwala na rozpoczęcie właściwej terapii (Engel, Sauck 2001). Należy przy tym pamiętać, że rozwój mowy uzalezniony jest od wszystkich funkcji prymarnych. Jeżeli, którakolwiek z nich będzie w niewłaściwy sposób rozwinięta lub niewłaściwie ” działała” to mowa będzie zawsze tego odzwierciedleniem. Innymi słowy będzie wykazywała różnego rodzaju odchylenia.
